Bantuan daripada Masyarakat Hindu Terhadap Dār al-‘Ulūm, Deoband

Dulu di awal-awal penubuhan Dār al-‘Ulūm, Deoband dulu, anak-anak masyarakat Hindu akan mempelajari ilmu kesusasteraan Parsi, Matematik dan sebagainya di Dār al-‘Ulūm, Deoband, Tetapi selepas penjajah British mulai melaksanakan sistem sijil kelayakan bagi sesiapa yang ingin bekerja dengan kerajaan, maka masyarakat tempatan yang ingin bekerja dengan kerajaan ini perlu mempunyai sijil kelayakan dari institusi pengajian yang diiktiraf oleh penjajah British. Maka disebabkan itu, ramailah anak masyarakat Hindu yang telah berhijrah ke instutusi pengajian yang diiktiraf oleh penjajah British dan tidak kurang juga yang bertindak sedemikian ialah anak-anak masyarakat orang Islām. Walau bagaimanapun masyarakat Hindu masih lagi membantu dari segi perkembangan Dār al-Ulūm, Deoband walaupun mereka tidak lagi menghantar anak-anak mereka ke institusi pengajian tersebut.

Di Lucknow ada sebuah syarikat pencetakan Nawal Kishore Press yang telah menyediakan perkhidmatan cetakan untuk kegunaan Dār al-‘Ulūm, Deoband, walaupun pemilik syarikat pencetakan tersebut beragama Hindu, namun menurut Maulānā Sayyid Mahbub Rizwī sejak dari awal penubuhan Dār  al-‘Ulūm, Deoband iaitu sekitar tahun 1867M sehingga sekarang iaitu sekitar tahun 1980M, syarikat percetakan tersebut masih lagi kekal membantu menyediakan cetakan kepada Dār al-‘Ulūm, Deoband. 

Pada tahun 1881M telah menyaksikan seorang staf bernama Dr. G.W Lieter dari Universiti Punjab telah menderma lebih 2 dozen buku yang mengandungi pelbagai jenis disiplin ilmu kepada perpustakaan Dār al-‘Ulūm, Deoband.

Rujukan

Sayyid Mahbood al-Rizvī, History of The Dar al-Ulum Deoband, terjemahan daripada Urdu oleh Murtaz Husain F. Quraishi, Deoband : Idara-E Ihtemam, 1980, jilid 1, hlm 150-151.

Antara‬ jasa dan sumbangan besar Maulana Zakariyya al-Kandhalawi terhadap Umat Islam di India.

Ketika Pakistan berpisah dari India, masyarakat Islam di India telah berpandangan adalah lebih baik jika kita berpindah ke Pakistan kerana di sana umat Islam adalah majoriti. Tetapi tidak bagi Maulana Zakariyya la-Kandhalawi , Maulana Sayyid Husain Ahmad al-Madani dan Maulana Abd Qadir al-Raifuri.

Ketiga-tiga ulama ini telah berbincang mengenai permasalahan ini, mereka khuatir bahawa jika mereka tidak menyelesaikan masalah ini, umat Islam di India akan lenyap. Jadi setelah berbincang lama, maka Maulana Zakariyya al-Kandhalawi telah mencadangkan kepada Maulana Sayyid Husain Ahmad al-Madani supaya umat Islam tidak perlu keluar dari India. Maka Maulana Sayyid Husain Ahmad la-Madani selaku Syaikh al-Islam di India pada ketika itu telah membuat keputusan bahawasanya mereka akan tetap tinggal di India, hidup mati mereka tetap di India.

Keputusan yang telah dibuat oleh ketiga-ketiga ulama ini telah menyelamatkan lebih daripada 60 ribu keluarga Islam yang ketika itu sedang menunggu kereta api di Saharanfur untuk berhijrah ke Pakistan.

Nota Penting

[1]. Kisah ini diceritakan oleh Maulana Sayyid Shahid al-Saharanfurī ketika mengadakan majlis bersama beliau di Masjid  Di Raja Sultan Ismail Petra Kubang Kerian,Kelantan pada 3/2/2016.

Usaha Ulamā Deoband Dalam Memahami Firqah Syiah

Lihatlah Ulamā Deoband dalam menghadapi serangan daripada firqah Syiah. Demi untuk lebih mengetahui dan memahami ajaran Syiah dari orang Syiah sendiri, Maulānā Husain Ahmad al-Madani telah menghantar anak murid beliau yang bernama Maulānā Abd Sattar al-Tunsawi untuk tinggal di bersama Syiah Selama 6 tahun.

Ketika menghantar anak murid beliau ini, Maulānā Husain Ahmad al-Madani telah menangis lalu berdoa kepada Allah supaya anak murid beliau ini dijaga oleh Allah. Antara ancaman terbesar di sana nanti ialah maut (jika orang-orang syiah) mengetahui misi sebenar Maulānā Abd Sattar ini.

Beliau telah dihantar ke Qoms, Iran untuk mendalami ajaran syiah dari orang syiah sendiri. Di sana, beliau telah menyamar menjadi penganut syiah. Beliau telah beramal dengan ajaran Islam secara sembunyi-sembunyi Selama 6 tahun. Sehingalah beliau telah selesai mempelajari kesemua kitab-kitab ajaran syiah, beliau pulang ke India.

Selepas pemisahan India & Pakistan, beliau telah dihantar ke Pakistan untuk membanteras ajaran Syiah di sana. Misi beliau ini telah direstukan oleh gurunya. Di sana juga beliau telah mengarang puluhan jilid kitab-kitab yang menerangkan kebathilan ajaran syiah berdasarkan kitab-kitab ajaran syiah sendiri. Kitab karang beliau ini telah diterjemahkan ke dalam pelbagai bahasa, bahkan juga telah diterjemahkan kepada bahasa Melayu oleh Jabatan Mufti Johor.

Begitulah ulamā - ulamā kita di India, mereka sangat teliti dalam melakukan kajian terhadap sesuatu isu. Begitu jugalah keadaan mereka ketika berhadapan dengan pelbagai firqah yang muncul di India seperti Qadiani, Brelwi, Ghair Muqallid, Baha'i dan sebagainya.

Mereka sama sekali tidak mudah-mudah menghukum sesuatu perkara sehingga mereka benar-benar yakin akan penyelewengan sesuatu perkara. Inilah harga disebalik sebuah kebenaran. Maulānā Abd Sattar telah banyak mengarang kitab-kitab menerang kebathilan ajaran syiah. Kitab-kitab karangan beliau telah disebar dan diterjemahkan ke dalam pelbagai bahasa termasuklah ke dalam bahasa Melayu.

Dibawah ini ada link terjemahan kitab karangan Maulānā Abd Sattar al-Tunsawī رحمه الله yang telah diterjemahkan ke dalam bahasa Melayu oleh Jabatan Mufti Johor.

Sila muat turun pdf terjemahan kitab ini.
https://drive.google.com/file/d/0BwoZvKcFm8hgY3d4a0dxODFvbjg/view?usp=sharing

Saya dapat tahu bahawa Jabatan Mufti Johor telah mengedarkan terjemah kitab ini ke seluruh masjid-masjid di negeri Johor.